Birds of paradise

Dit was de eerste titel die me zo te binnen schoot toen ik begon te schrijven aan deze episode.

Dat prachtige nummer van Snowy White. Even opzoeken op Spotify en gelijk luisteren. Ben je gelijk in de mood als je deze episode gaat lezen. Want het is een paradijsje dat eilandje Runde in Noorwegen. Het staat beschreven als een waar ornithologisch gebied.

Zoals ik de vorige keer zei, we waren vanaf Geiranger op weg naar Runde. In onze inventarisatie voor de vakanties had Hanneke aangegeven hier erg graag heen te willen. Dit is de plek om papagaaiduikers de zg. Puffin tegen te komen. Dus vanaf Geiranger op de ferry naar Hellsyl. We hebben ons helemaal suf gefotografeerd. Wat is dat fjord toch mooi. Een hoogtepunt vormen de watervallen, genaamd de Seven Sisters. (ook wel een leuke titel voor een episode van onze reis 😊). Afijn geniet van de foto’s.

Richting Volda rijden, zware regenbuien onderweg. Hoeveel tunnels we inmiddels hebben gehad weet ik niet meer (en het worden er nog meer de volgende dag!). Na Volda beginnen we langzamerhand het idee te krijgen dat we een soortgelijk route krijgen als bij Kristiansund. Een soort Atlantik Road. Afsluitdijkachtige trajecten met daar aan vervolgens gekoppeld een mooie boogbrug. De brug naar Runde hebben we gefilmd vanuit de camper en die vind je bij onze video’s.

Iedereen heeft het altijd over de Atlantik Vei maar dit doet er weinig voor onder. Een prachtig traject. Jammer dat het weer niet echt meewerkte  want anders was het nog veel mooier geweest.

Bij de Puffin berg (zo noem ik hem maar) is een camping. Handig om daar staan! Ik ben vandaag kwartiermaker. Bij de camping ontvangt de eigenaar ons.

“heeft u plek?”

“Ja dat lukt wel”.

“er komen nog vijf campers”

Pfff,moeilijk moeilijk.

We hebben het mannetje maar even geholpen hoe de campers moeten staan en met mijn inventiviteit hadden we plotseling dubbele capaciteit. Opgelost! Minicursus hoe trap je zoveel mogelijk campers op je terrein. Is business niet waar?

“Ja maar er moet wel 4 meter tussen de campers staan”.

“Volgens mij is het vier meter”. Toen liep hij maar weg. Maar wel met een dikke portemonnee.

En Lucien en Agnes werden plotseling gastheer op ons veldje. Ging ons niet slecht af en wellicht een volgende stap in ons bloemrijke carriere.

Snel eten en de berg op. Steeds mistiger en we zagen het somber in. Mijn foto’s waren waardeloos. Teleurgesteld ging ik naar beneden met Agnes. Die had last van haar knie en wilde eigenlijk niet langer blijven. Op de terugweg de allerleukste foto’s gemaakt van jonge lammetjes die erg hun best deden om fotogeniek te zijn. De rest van de groep ging toch door en iets verder op was het raak. De puffin’s liepen te paraderen en de meest fantastische foto’s zijn gemaakt. Die beestjes zijn totaal niet bang en ze zijn bijna aaibaar. Lucien teleurgesteld. Tja, te snel beslist om te stoppen.

De volgende was een nog meer regenachtige dag. We hebben lang uitgeslapen, in de meutereum (ja, ja, ons vocabulaire Noors wordt met de dag groter) de route voor de komende dagen besproken. Ik wilde aanvankelijk toch nog een keer de berg op maar ik was niet te porren. Er maar voor gekozen om twee uur eerder te starten met het happy hour.

Morgen gaan we weer verder met onze tocht. Dan gaat het verhaal over geiten op de camperplaats, koeien op de weg, koeien op de camperplaats die de bumper van een Italiaanse  camper best leuk vond om tegen aan te rossen. Schrik niet (Jan) alles is nog heel bij ons. Het was bij die Italiaan en niet bij jouw campers 😊!

Dan zijn we ook nog met de trein op pad geweest. Kortom heel avontuurlijk bezig.

We komen dan aan op een plek vlakbij Skei. Dat lees je de volgende keer wel weer.