We love the edge

Een passender titel kan ik toch niet verzinnen. Hij komt by the way van Hanneke. Ter plekke verzonnen  boven op de Preikestolen. The edge, de rand. De rand van een rots. Die beroemde steenhomp die zo rechtstandig 604 meter uit het Lysefjord omhoog stijgt. Het Lysefjord ligt in de buurt van Stavanger en dat is zuidwest Noorwegen. Als je hard schreeuwt, horen ze je in Texel met een beetje fantasie 😊

Wat is dit een belevenis. Kijk, in Oostenrijk sta je op veel grotere hoogtes. Maar dit, de weg er naar toe. De vergezichten het voortdurend wisselende landschap, de uitkijkplateau’s van rotsformaties, het continue wisselende licht (Dat is niet de eerste keer in Noorwegen dat ik dit ervaar) en de pijn op de terugweg. Ik ben er nog stil van. Maar even starten bij het vorige stoppunt.

We hebben gecitytript in Bergen. Vanaf de camperplaats 10km fietsen en we zaten in het centrum. Wat gaan we doen? Vrij snel besloten, we gaan met de Floibaan. (er hoort een streepje door de o maar die kan ik ff niet vinden op mijn toetsenbord😊). Je gaat met een trein naar boven toe en je loopt terug. We hebben tenslotte iets met treinen dus laten we in het stramien blijven. Leuke afdaling en pijn in de kuiten door het schuin lopen. Dat gaat me dus nog opbreken dacht ik op de Preikestolen. En dat was ook zo…. Mind these words ☹

Nog een heerlijke lunch met Fish& Chips. Biertje er bij en dat was weer prima geregeld. Daarna nog langs de haven gekeken maar dat was het wel. Overigens op de heenreis zijn we door de old town van Bergen gereden. Bergen is een universiteitsstad en buiten een aantal campussen zie je ook veel panden waar een faculteit in huist. Het lijkt heel erg op de Universiteit van Amsterdam. Zelfde situatie. Terug bij de camper het bekende ritueel: happy hour, eten, praatje hier praatje daar, borreltje en daarna weer slapen. Leuk ritueel. Houd ik best wel een tijdje vol.

De volgende morgen weer op pad richting Stavanger met een tussenstop. De tussenstop werd gedaan bij de plaats Nesflaten. Een klein gehucht met een leuke camperplaats aan een meer. De weg er naar toe was ook weer prachtig. Watervallen, tunnels vergezichten. We beginnen er aan gewend te raken want ik fotografeer steeds minder. Ik kijk wel of ik de bestanden van de groep kan kopiëren.

In Nesflaten een invasie gepleegd op de camperplaats en één camper trok gelijk aan zijn stutten. Too much NL ers. Het commentaar wat de campenaresse gaf was van “ik ben aan het schrijven en ik heb mijn concentratie nodig”. Tja is wel een dingetje als je een paar van die uitgelaten mensen op de camperplaats krijg.

De volgende morgen richting Preikestolen. Wat was dit weer een prachtige rit. Tja, alleen maar prachtige ritten maar dat is ook echt zo. Veel waterkracht stations, veel meren veel watervallen, prachtige vergezichten het dal in. Veel haarspeldbochten en die Ducato 2.8 moest er weer behoorlijk aan trekken. Maar dat kan ie! Uiteindelijk komen we aan op camping Preikestolen. En na ons nog geloof ik dik honderd campers. Planning gemaakt, de volgende morgen 6:15 gaan we met de camper van Lucien en Agnes naar de parkeerplaats Preikelstolen. Nog even een poging gedaan voor een voorinspectie per fiets. Dat is niet handig voor een polderboy met een polder E-bike.

5:00 uur s’morgens, de wekker gaat en Lucien en Agnes gaan koffiedrinken en ontbijten. 6:15 op pad met de groep en 6:40 begint de klim. 4km lopen, klimmen en klauteren. En dan weer terug. Agnes haakt af want het is te gek voor haar. We gaan door. Het eerste stuk is gelijk heel steil en je stapt op stepping stones naar boven. Het stenen pad is aangelegd door Tibetaanse Sherpa’s over het hele tracé. Heel indrukwekkend allemaal. Vervolgens weer een redelijk vlak stuk, daarna weer stijgen en bij kilometrering 3000 meter (dus nog 1000 meter) beginnen de vergezichten over het fjord. Het licht valt als een deken het fjord in. Zo onwerkelijk! De meeste stukken zijn niet afgezet met valbeveiliging. Zo onnederlands 😊. Afijn hier in Noorwegen wonen tenminste mensen die elkaar niet voor de gek houden. Gewoon je verstand gebruiken en gewoon je voeten goed neerzetten. En geen Risk Analysis wat de kans is dat je valt. Pfff.

Het laatste stuk. Je loopt over een effen steentracé en als je nu echt naar de edge wil, dan moet je over een smal stukje van 1 meter breed. Rechts de rotswand, links 600 meter downwards. Geweldig, wat mooi. EN dan sta je op het plateau. Je loopt naar die rand. Je kijkt de diepte in. Je voelt de aantrekkingskracht van de diepte. Wat is dat toch, de hand van de duivel of zo? Zo vreemd. Dan ben ik gaan liggen en van daaruit naar beneden gekeken. Dan ben je toch meer in-control. Wat mooi, wat mooi. Ik ga zeker nog een keer terug. Dat zeg ik nu na alle pijn maar dit is zo geweldig.

Toen de terugtocht. De vermoeidheid slaat toe. Maar het gaat prima. Alleen terug is veel steiler als de heenreis. Ze zeggen wel eens, afdalen is moeilijk en daar gebeuren de ongelukken. Ik geloof dat echt. Ik zie soms stukken waarvan ik dacht , ben ik daar langs geweest? 1000 meter voor het einde een bankjeen daar maareven zitten.  Anja en Bastiaan komen aangelopen. Marjon er achter aan. Toen nog een stukje stepping stones. Agnes geappt: “zet de koffie maar klaar”. Onderweg letterlijk honderden mensen tegen gekomen. Je aanschouwt het een en ander en kijkt af en toe meewarig

De pijn onderin de kuit werd echt vervelend. Ik kreeg van Anja een Nordic Walking stok te leen. Dat liep een stuk beter Uiteindelijk ben ik achteruitlopend het laatste stukje over het gravel naar beneden gelopen. Daar was ik dan. Helemaal stuk. Ik heb dit niet eerder meegemaakt dat ik zo stuk zat. Dat gaan we veranderen. Het is gewoon training.

Op de camping terug een heerlijke warme douche op de spieren en het ging weer stukken beter. Biertje en ‘s avonds lekker eten en weer op tijd naar bed. Op naar de volgende halte. We gaan richting het Sirdal. En daarna naar het Setesdal. Die laatste onthouden we. Wordt ook weer zo mooi. Agnes vond het Setesdal by far de rit mooiste rit die we gehad hebben tot nu toe. Dus blijf ons volgen.