Een dag van uitersten

Nou heb ik deze koptekst in het verleden al eens eerder gebruikt. Uitersten zijn vaak tegenovergestelden van elkaar. Op een reis in Noorwegen kan je dat zo maar overkomen.

Om 9:00 uur stonden wij op de parkeerplaats van Viewing Point Snohetta in Herjkinn. Na een wandeling van ongeveer een half uur over een bergpad, door de sneeuw baggerend, temperaturen rond 5 graden maar gelukkig windstil zou je bij de ingang van Snohetta moeten komen.

Let’s go!

Eerste uiterste: het is koud, het vriest bijna, het oorverdovende geluid van een hoogvlakte, er is veel sneeuw en je loopt over een gravelpad naar de bestemming. De gids geeft ook aan dat het voor de tijd van het jaar koud is. Maar dat hoort wel bij deze omgeving. Er scheert een roofvogel langs jou. Ik ben nu een deel van zijn wereld. Dat was niet zijn bedoeling. Ik verstoor zijn rust, zijn gebied. Je hoort het gravel knisperen onder je schoenen. Beneden in het dal zie je de camper staan. Daar was het lekker warm. Maar je wilt naar die Snohetta. Het laatste stuk: een sneeuwtraject. Een paar honderd meter door de sneeuw baggeren. Goed je voeten neerzetten in de voetstappen van je voorgangers. Je wilt niet uitglijden. En dan sta je daar, voor de Snohetta!

https://www.youtube.com/watch?v=S6cpUdRA1Hs&ab_channel=DominikaWilk

De gids laat ons binnen en je komt in een prachtige ruimte met een gigantische etalageruit. Binnen een prachtig houten ergonomische bank. Een houtkachel om een behagelijke temperatuur te maken.(stond nu uit want dit was de eerste dag dat hij open ging).  En voor je een prachtig, indrukwekkend, adembenemend schouwspel. Het is helder weer en gewapend met de verrekijker en de camera speuren we de omgeving af. We ontdekken muscusossen, roofvogels maar vooral sneeuwvlaktes, veel sneeuw. We lopen naar buiten om de omgeving “live” te proeven. Het is buiten stil, oorverdovend stil. Het geluid van een hoogvlakte. En na een klein uur gaan we weer naar beneden.

Inmiddels is het 11:30 uur geweest als we terug zijn in de camper en onze volgende bestemming dient zich aan. We gaan richting Kristiansund aan de Noorse westkust en dan over de Atlantic Road zuidwaarts naar onze volgende bestemming, Vevang. The Atlantic Road staat al jaren op mijn lijstje en eindelijk gaat die wens gebeuren. Eigenlijk als je er over nadenkt is het niet zo bijzonder. Het is een weg van 12 km met als hoogtepunt die brug die bij veel mensen bekend is. Maar het gehele traject is zo mooi, zo adembenemend om over te rijden en daarmee een doel op zich.  Dus vanaf Herjkinn rijden we over de E6 naar Oppdal. We komen nog langs een plek waar we in 2014 nog gestaan hebben. Dat is een pelgrimspad waar Agnes en ik nog een fikse wandeling gemaakt hebben. Staat ook aangegeven, Pilgrimsvei. Het wordt steeds lichter en zelfs ook warmer. In Oppdal nog even tanken en we gaan linksaf richting Kristiansund. De jassen gaan uit want het wordt warm in de camper. Onderweg een sani tegen gekomen en van de gelegenheid gebruik gemaakt om het toilet te ledigen. Ook weer geregeld. Het landschap wordt ruiger en we rijden door prachtige canyons met links en rechts van ons naar beneden stortende watervallen. Uiteinden van sneeuwpaden die er uit zien als een gletscher. Snelstromende rivieren, waterkracht centrales. De rotsen die eerst waren bekleed met mos worden langzamerhand brokken graniet. Ik moet wel mijn aandacht op de weg houden want sommige stukken is het echt autorijden. Onze camper is groot dus met name bij smallere trajecten moet ik erg opletten op mijn tegenliggers. Maar alles gaat goed.

We zitten ongeveer 30 km van Kristiansund en op de splitsing met RV63  Kristiansund aanhouden. Na een paar kilometer gaan we een grote tunnel in en die is wel een paar kilometertjes lang. Vanuit de tunnel rijden we langs het fjord richting Kristiansund. Inmiddels schijnt de zon een put in de grond. Het is 20 graden en mijn sweater gaat uit. Een T-shirt is voldoende. Je voelt hem aankomen. Het volgende uiterste. Niet te geloven. Hedenochtend en nu. Een prachtige route zo rijdend langs het fjord.

Na Kristiansund op weg naar de Atlantik Vei maar eerst nog even een tunneltje. Nou, zo stijl heb ik hem nog niet meegmaakt. Na het diepste punt heb ik zeker 10 minuten in zijn twee naar boven moeten gaan. 3500 toeren draaien om toch een snelheid van 50km kunnen halen, ja die Fiat Ducato 2,8 liter moest echt aan het werk. Maar dat had ik niet anders verwacht. Het is zo’n lompsterke motor, Fiat kenners kijken vaak met weemoed terug als ze in hun nieuwe camper een moderne 2.3 140pK motor krijgen. Na het tijdperk 2.8 heeft Fiat zelfs nog een 3.0L gehad. Daar kunnen ze bij Mercedes en VW nog een puntje aan zuigen. Helaas is er ook niet meer. Tja, emissie……..

Ik hoorde achteraf van Tim dat het diepste punt van de tunnel 300 meter onder het wateroppervlakte ligt. Pffff, een stuk zwemmen naar boven.

En dan daar is hij dan na 32km. De Atlantic Vei. We zijn nog even gestopt op een uitkijkpunt. Dit is toch Noorwegen optima forma. Wat mooi. Je wordt er stil van. Wat ben ik blij dat we deze route gekozen hebben.

Na de brug heb je een prachtige camperplaats in Vevang. En daar was genoeg plaats voor de groep.

Camper geparkeerd, tafeltje en stoelen naar buiten, zitten, dom kijken en vooral nagenieten met een Hertog Jan in de handen. Genieten, genieten en nog eens genieten.

Het is nog steeds 20 graden. We gaan eten. Afwassen en na een wandeling maar eens besloten naar bed te gaan. We hebben het helemaal gehad. Het is 22:45, het is volop licht, de zon schijnt nog een put in de grond, de vogels fluiten. Middernachtzon!

Alle luiken en ramen geblindeerd en ik lig in mijn heerlijke bed. Het duurde geloof ik 10 seconden.

Morgen Geiranger!