Afkicken en een echte highway.

Als ik dit artikel schrijf is het buiten 11 graden en het regent pijpestelen. We zitten in Funäsdalen, West Zweden. Binnen in de camper is het 24 graden. We hebben lekker de verwarming aan en het is bij ons happy hour om 19:00 uur ’s avonds. Eten doen we meestal om 22:00 uur ’s avonds. Ondertussen weer de Top2000 aan. We hebben net een prachtige rit achter de rug over de Flatruetvägen. De hoogste weg van Zweden en heel indrukwekkend. Maar even een update van de afgelopen dagen

Vrijdag 8 augustus

We zijn inmiddels de 2e dag op de camping in Dorotea. We hebben in de loop der dagen een leefpatroon opgebouwd van wakker worden, koffie/thee drinken op bed, douchen, (soms uitgebreid) ontbijten, koffiedrinken, lezen, iets eten, naar het dorp lopen, lezen, praten met de buren, happy hour, eten, koffie/thee drinken, borrel drinken, lezen, beetje praten met andere campinggasten enz. Best vermoeiend als je gewend bent minstens 10 uur per dag voor je bedrijf bezig te zijn. En dat doen we ook nog tussendoor als er wifi is. We hebben een leuk gezin uit Sneek leren kennen, Gert, Irina en de kids en ’s middags even een leuk gesprek met ze gehad. Gert stelt voor om ’s avonds een kampvuur te maken, tenslotte leuk voor de meiden. Louis, de campingeigenaar stelt voor om gewoon in de tipi tent te gaan zitten want die heeft een vuurplaats en is niet verhuurd. Hout is voldoende aanwezig en ga je gang.

Inmiddels komen er ook nog een aantal andere Nederlanders bij zitten, Andre en Gidi, en Eef en Mies. Met name Eef en Mies heb ik respect voor, 80 en 75 jaar en gewoon lekker op pad. Je bent zo oud als je je voelt nietwaar. Agnes heeft een geanimeerd gesprek met Irina, biertje en wijntje erbij. Het is gewoon weer beregezellig. Tot in de kleine uurtjes zitten we in de tipi tent en belanden we voldaan in onze mandjes.

Zaterdag 9 augustus

Na een ontbijtje in Dorotea gaan we langzamerhand weer op pad. We nemen afscheid van iedereen. Andre, Gidi, Eef en Mies gaan naar het noorden.  Gert en Irina gaan vandaag even doortrappen naar Mora. Tenslotte moeten zij donderdag al weer in Langesund in Noorwegen staan voor de overtocht. Wij moeten pas volgende week dinsdag daar zijn dus wij hebben besloten om kleine stukjes te gaan rijden. Tijd zat. Op internet ontdekken we een alleraardigste camping in Hammerdal. Dat is slechts een kleine 100 km verderop dus via een wildernis route zijn wij daar naar toe gereden.  Dit is Camping ’45. Ziet er leuk uit. Ik heb zo’n dag dat ik niet vooruit te branden ben dus ook voorgenomen dat ik ook niets ga doen. Ben maar weer begonnen aan een boek van mijn favoriete schrijver, Clive Cussler.

Zondag 10 augustus

Vanaf Hammerdal hebben we ongeveer 80km gereden naar Ostersund. Ostersund is een belangrijke plaats in Midden Zweden. In de winter veel wintersport mogelijkheden. We staan op een grote camperplaats aan het water. Geen faciliteiten maar dat is niet nodig. We hebben voldoende vers water en de afvalwatertank is leeg. Toilet is leeg dus dat redden we wel een aantal dagen.  Het is prachtig weer dus maar eens een verkenningstochtje gemaakt door de stad. Vanuit het centrum terug gewandeld door een park naar de camperplaats. Dan komen we langs een jachthaven en ik geniet van de vele type scheepjes die daar aangemeerd liggen. Vele echt Scandinavische bootjes met hun typische zeeg en spitse kont. Ja, als je in Europa kijk zie je toch wel de verschillen in de diverse boten bij landen die een nautisch verleden hebben. Ik vind dat altijd een genot om naar te kijken. Tja, ik ben erfelijk belast wat dat aangaat. Bedankt Pap! Bootjes blijven toch ons ding nietwaar?

Agnes en ik vinden dat we onze laatste biefstuk uit de vriezer soldaat moeten maken en ik ben daar helemaal mee eens. Met wat gebakken aardappeltjes en appelcompote genieten we van een heerlijk dineetje. Een heerlijke Merlot maakt het af. Nog geen flauw idee wat we morgen doen gaan. Niet belangrijk. Wie dan komt wie dan zorgt. Ik heb wel besloten om morgen te gaan bellen met de Fjordline om eventueel twee dagen eerder weg te gaan. Houden we iets meer tijd over om Mark en Ruurdtsje te bezoeken als die met vakantie zijn in Duitsland.

Maandag 11 augustus.

Zoals gezegd eerst de Fjordline gebeld voor een omboeking maar dat is geen optie als je de kosten bekijk. Tja had ik een soort verzekering moeten afsluiten maar dat had ik niet gedaan. Agnes en ik hebben besloten eerst maar eens naar een Tourist Information te gaan om eens wat ideeën op te doen voor de komende dagen.  En daar kom ik een route tegen die Tim en Ina ons ook hadden aanbevolen om te gaan rijden. Dit is de Flatruetvägen, de hoogste weg in Zweden.  Deze weg is niet geplaveid met asfalt wordt aangegeven. Ik vraag expliciet of hij ook kan worden bereden door een zware camper en de dame geeft aan dat dit echt geen probleem is. Ze kent de weg en 100% zeker. Ik  had deze weg eigenlijk vergeten in mijn planning maar ik was gelijk enthousiast. Ik hou van dat soort gebieden. Het is er ruig, je ziet puur natuur, je voelt je nietig. Het advies is om via een andere prachtige weg daar heen te rijden. Dit is de Fäbodsvägen. We hebben het advies ter harte genomen. Ons doel is om richting Ljungdalen te rijden en daar de camping te nemen, of een ander stekkie als we dat vinden. En dan de Flatruetsvägen morgen om vervolgens richting Mora te rijden. Na een uur rijden komen we inderdaad op de Fäbodsvägen. Het is inderdaad een ongeplaveide weg met veel grid. Het is goed te rijden maar werkelijk alles trilt en schudt in de camper. En ik heb genoeg verhalen gelezen van ovens die volledig losgetrild door de camper zeilen. En dan hebben we nog 52 km voor ons. Ik ben bang dat er van alles kapot gaat en verder rijden vind ik niet gewenst. Dus na 5 km gaan we linksaf naar de regionale weg 342 om uiteindelijk na ongeveer 20km rechtsaf gaan richting  Ljungsdalen.  Dit is nog eens 102 km met de gok dat we weer helemaal terug moeten als die Flatruetsvägen ook zo slecht blijkt te zijn.

De weg is schitterend. En als we terug moeten is dat geen straf. Na een ruim uur komen we in Ljungsdalen aan. Bij de camping geven we gelijk gas, wat een oude zooi is dat. Daar ga ik echt niet voor betalen. Wat nu? Ik stel voor dat we nu de Flatruet gaan doen. Het is nog maar 17:30 en het is tot 22:00 uur ongeveer licht.  We zullen de afstand naar Funäsdalen van 42km met een slakkegangetje moeten gaan rijden maar dat lijkt me geen straf. We moeten gelijk behoorlijk klimmen. Blij dat er een nieuwe koppeling in de Bürstner zit. We rijden met een gangetje tussen de 30 en 40km. Er rijdt een Zweedse auto achter ons. Ik stop en hij ook gelukkig. Hij vraagt gelijk of hij ergens mee helpen kan. Kijk dat is wat wij doorlopend in Noorwegen en Zweden meemaken. Kan ik je helpen en niet Help yourself.  Ik vraag hem hoe de conditie van de weg is voor een grote camper als die van ons.    ”No problem.”. Ik vraag of hij de weg goed kent. En dat gaf een duidelijk antwoord, “Hey buddy, I live here for many years, The road is perfect and  you can drive it easy”. Beware for the road works within 10km and  you will have a perfect trip. Bijna overtuigd maar toch dat laatste stukje zekerheid voor mij: “ Will the cellular Phone work everywhere in case of problems?’ en dat werd ook bevestigend beantwoord. Nou ik zou zeggen, gaan dus!

Mensen, mensen wat is dit genieten. Wat een vergezichten. In de verte zien we de Flatruetgletscher. Het weer verandert, striemende regen, harde wind alles klopt voor dit gebied. Op 975 meter hoogte is een informatiepunt en we besluiten om daar eens te gaan kijken. Maar eerst lange broek, Fleecetrui en onze zeiljacks aan. We zaten nog in zuid Europees tenue en dat gaat het echt niet worden alhier. Wij kunnen na de metamorfose de elementen trotseren en we stappen uit de camper. Striemede regen is ons deel maar wat is dit mooi. Alles gelezen bij het infopunt en na vijf minuten stappen we de warme camper weer in. Beneden in het dal had ik de vloeistof van onze verwarming nog aangevuld en de kogelkraan van de warmtewisselaar weer open gezet. Dat doen we in Nederland pas in Oktober of November als we weg gaan met de camper. Blij dat ik het had gedaan. Wat een weldadige warmte weer van ons onvolprezen Alde systeem in onze camper.

Daarna gaan we langzamerhand in de richting van Funäsdalen en belanden we op een camping gelijk bij de Flatruetsvägen. Wat kijken wij terug op een mooie dag. Agnes zegt dat dit voor haar de meest  relaxte dag is tot nu. Ze begint zich te ontspannen. We zijn aan het afkicken en we hebben de Zweedse Highway getrotseerd. We zijn voldaan.

Als we eenmaal staan is het tijd voor een borrel, een stukje gerookte regenboogforel, vers uit deze streek en ik begin mijn stuk te schrijven. Wat we morgen doen? Ik weet het niet. In ieder geval moet Remco morgen afrijden dus vingers crossed.

Het is inmiddels 00:30 in het verre Zweden. We zitten nog steeds met de TOP2000 aan.  Inmiddels een paar borrels verder en een onvolprezen steengril Zweedse pizza uit onze eigen gasoven achter de kiezen.

Agnes en ik beginnen inmiddels steeds meer de beperkingen van onze huidige camper in te zien. Te vaak komen we in situaties dat er een aanlokkelijk bospad is, ruige weg op onze route waardoor we extra voorzichtig moeten zijn. We stellen steeds hogere eisen aan ons voertuig merken we. We praten al een aantal jaren over een 4x4. Inmiddels zijn we er ook achter dat we geen voertuig willen waar we steeds maar zuinig op moeten zijn omdat we bang zijn voor een paar krassen. Na het beëindigen van de Fäbodsvägen was Agnes heel duidelijk: Ik baal dat we nu niet kunnen doorrijden. Zo’n mooie weg en gaan we ophouden. Nou weet ik het zeker, ik wil gewoon een bikkel van een camper waarmee we kunnen doorgaan.

Ik wil ook een systeem met zo min mogelijk elektronica in de motor.  Ik heb een goed gesprek gehad met één van de monteurs in Mo i Rana in Noorwegen. Die was ook heel duidelijk. Bijvoorbeeld de oude Mitsubishi Pagero 2.5 was super. De oude Toyota Landcruiser 2.5 een beul van een auto. Het moment dat het common rail diesels werden was het eigenlijk afgelopen met de betrouwbaarheid.

Ina heeft ons ook gezegd om deze vakantie maar eens goed uit te zoeken wat je wilt. Het wordt wel steeds duidelijker wat wij willen.

Inmiddels hebben we een vrije trage wifi hotspot gevonden en kunnen we onze verhalen foto's en video's uploaden. Tot de volgende ronde.