Een vakantiedag met een dikke zwarte rand……

Dinsdag 5 juli.

Cryptisch omschreven maar oh zo waar. Dat lees je later wel in dit stuk.

Zoals jullie uit het vorige verhaal hebben kunnen lezen hebben wij de nodige technische problemen gehad met onze camper en hadden we een verplichte tweedaagse stop in Mo i Rana in Noorwegen. De camper was gedropt door een sleepdienst bij een garage en daar hebben we een aantal nachten gebivakkeerd. Een lekke brandstofpomp was de veroorzaker van alle leed. Zo’n ding gaat stuk. Daar doe je niets aan. Heeft ook niets met onderhoud te maken. Het overkomt je. Het is alleen extra vervelend als je net een hele grote reparatie heb gehad en dit komt er nog eens even achteraan. Vooral voor de portemonnee.

Ik begon inmiddels echt aan de betrouwbaarheid van onze Fiat te twijfelen. Inmiddels na een aantal bronnen geraadpleegd te hebben, kom ik tot de conclusie dat we gewoon domme pech gehad hebben. Het was fijner geweest als we de storing in Nederland kregen. Scheelt in ieder geval een stuk ergernis en in de centen. Noors arbeidsloon ligt bijna een factor twee hoger als bij ons. Dus dat merk je wel in de reparatiekosten. De Fiat 2.8 Dieselmotoren staan als zeer betrouwbaar te boek en dus moeten we daaraan niet twijfelen. De camper is inmiddels wel 11 jaar oud en moeten we gewoon accepteren dat er dingen stuk gaan.

Wat ik wel ga doen is een lijst maken van dingen die mogelijkerwijs kapot gaan de komende jaren en wellicht in een vroege fase preventief gaan vervangen. Wij hopen de komende jaren vaker grote reizen te gaan maken en dit wil ik indien mogelijk voor zijn. Kortom met Garage de Vries van Hall gaan we binnenkort maar eens praten. Richard, food for thought!

Alles werkt weer en inmiddels zijn we al weer op pad. Maar laten we bij het begin  beginnen.

Agnes en ik lopen maandagmiddag vanuit het centrum van Mo i Rana richting de camper. We hebben toen ons blog weer geüpdatet en daar is het vorige artikel geëindigd. Op de heenreis een aantal oriëntatiepunten opgeslagen in de hersenpan om de weg terug te vinden. Zo gezegd zo gedaan. Maar al lopend op de terugreis begon ik te twijfelen over de juiste route en nadien Agnes ook. Ik zag op een goed moment een soort ijshockey stadion aan mijn rechterhand en een paar uur daarvoor had ik hem op de heenreis aan mijn linkerkant. Dus we zitten goed. Enig moment later passeerden we een complex wat leek op een gemeentewerf. En daar kwam net iemand aangereden. Agnes had een foto van de garage toevallig op haar Iphone staan en dat lieten wij aan de bestuurder zien, een alleraardigste mevrouw, ik denk van onze leeftijd. Ik had gelijk een klik (hoe kan het ook anders). “This garage is somewhere in this area, but I think we are a little lost”  en deze mevrouw bood gelijk een lift aan. “ I know where it is” “ Well that is not the purpose of my question but anyway thanks” was mijn oprechte antwoord :o. En Agnes mocht ook mee………

En nadat we ons weer hadden geïnstalleerd bij de camper ging de telefoon. Johann Kasten belt me, een hele goede duikmaat. En op dat moment komt het verhaal van het overlijden van een duikbuddy, tevens brandweerduiker tijdens een inzet van de brandweer Heerhugowaard. Tijdens deze inzet is hij overleden. Wat er fout ging weet ik niet en valt ook buiten de strekking van dit blog. Ik kan je wel vertellen dat dit heel veel met je doet. De man in kwestie ken ik zeer goed. Tijdens deze mededeling draaide razendsnel de film bij mij vanaf het eerste moment dat ik hem leerde kennen. Dat was in 1994 bij duikvereniging Orca. Nadien heb ik met hem in 2008 samen de éénsters instructeursopleiding gedaan en was hij een gewaardeerd lid van  Duikvereniging Heerhugowaard. Nogmaals, dit doet heel veel met je als het zo dicht bij is. Ik had nog veel meer geschreven maar heb ongeveer het grootste deel al weer gedelete. Een reisblog moet leuk zijn maar ik gebruik het ook om je deelgenoot te laten zijn van mijn emotie. Dit is een hele dikke zwarte rand in mijn vakantie. En daar laat ik het voor nu bij.

Dinsdagochtend om 8:30 arriveert per koerier de begeerde brandstofpomp. Eerst nog twijfel of het de juiste is, maar daar komen we pas achter als de oude er van af is. Maar wat is het heden ten dage toch een drama om te sleutelen aan een auto. Alles is even krap en bevestigingsbouten en moeren zitten op de meest onmogelijke plekken. De hele distributiesnaar moet er af om een brandstofpomp te vervangen. Niet normaal. Verder zitten er achterop de pomp twee bouten waar je alleen bij kunt komen met een dop met knietje en verlengstuk. En dan moet je op je rug liggend kracht zetten. Prettige wedstrijd. Degene die dit heeft verzonnen heeft vast een hekel aan mensen die het moeten repareren. Dit is niet allen bij Fiat maar ook bij de “heilige” merken zoals Volkswagen en Mercedes het geval, laat dat duidelijk zijn. Om 15:45 is alles weer klaar en kunnen we op pad. Na ontvangst van een alleraardigste rekening met een vijfcijferig getal links van de komma, weliswaar in Noorse kronen, is het omgerekend toch nog steeds een smak geld. Dat is namelijk 4 cijfers in euro’s en dan reken ik de scheidingspunt bij de duizendtalnotatie niet mee. Maar dat wisten we bij voorbaat.

Agnes en ik hebben ondertussen beraadslaagd hoe het vervolg van de reis er uit gaan zien. Dit voorval met de brandstofpomp hakt toch even in het budget en we hebben besloten om RV17 te laten voor wat het is. Dit is een traject met de nodige overtochten en we hadden al gezien dat dit nog het nodige ging kosten. We zouden een rondje Mo I Rana, kustweg 17 richting Bodø, dan naar Fauske en via de E6 terug, en kom je uiteindelijk weer in Mo I Rana uit. Dit rondje houden we te goed voor de volgende keer want hier komen we gegarandeerd nog terug.

Dus om even na 16:00 uur rijden we de E12 op richting het oosten. We hebben bij de garage nog even water getankt, want de schoonwater tank begon aardig leeg te raken na een aantal dagen.  De E12 heet in het Zweeds de Blauwe Weg en dat is niet voor niets. Als je een beeld van Zweden hebt dan is dit zo´n stereotiep. Een bergweg, links en rechts meren dan weer een bomenpartij. We stijgen heel snel richting de vijfhonderd meter en gek genoeg blijft het daarbij. Op de kaart zag ik hoogtes van ver over de duizend meter maar nee, verder gaat het niet. Na wat omzwervingen komen we uiteindelijk voorbij Tarnaby op een camping. We moeten grijs water lozen en beide WC cassettes zijn bijna vol. Als alles weer schoon is, kunnen we weer een aantal dagen in de natuur staan.

De camping ligt aan een snelstromende rivier. Tot 00:00 uur ’s nachts zit ik buiten, te genieten van het geruis van de rivier. En alleen een overweldigende rust is mijn deelgenoot. Je hoort geen geluid, en alleen het vlammetje van de antimuggenkaars op tafel beweegt. Wat mooi……………

Ik wordt opgevreten door de muggen dus ik ga naar binnen. Welterusten.