We gaan door met plannen maken: Norway here we come!

Zoals in ons vorige verhaal over Denemarken, zijn we aan het puzzelen hoe we in Noorwegen gaan rijden. Noorwegen is een onmetelijk groot land.  Vanaf het zuidelijkste puntje in Kristiansand naar Kirkenes in het hoge Noorden is het al bijna 3000 km rijden. Als je de werkelijke kustlijn met alle eilandjes volg zit je op een lengte van ruim 25.000 km. Heb ik niet van mezelf maar kun je gewoon vinden op Wikipedia. Tim en Ina hebben ons weer aan onschatbare informatie geholpen en dat passen we toe in ons reisplan.

Gezien de oppervlakte en afstanden moet je dus keuzes maken in je reisdoelen. We zijn ruim drie weken in Noorwegen dus Noordkaap vinden we te ver. We willen wel een stuk naar het noorden dus hebben we gekozen als noordelijkste bestemming Bodo wat iets boven de poolcirkel ligt. Ik wil graag de Saltstraumen bezoeken, een indrukwekkende getijdestroom.  Dan gaan we weer terug en wellicht doen we dit via Zweden. Dit lees je in een volgend deel. Ook hebben we besloten het Fjordengebied in west Noorwegen een volgende keer te doen. Nu lukt gewoon niet of we moeten echt racen. We hebben wel als doel gesteld de beroemde kustweg RV17 te rijden. In diverse publicaties hebben we reeds gelezen dat één van de mooiste wegen ter wereld schijnt te zijn en  wordt als tip gegeven deze van zuid naar noord te rijden zodat je de hele dag de zon in de rug hebt, wat tijdens het rijden een stuk minder vermoeiend is. Dus dit is een ultiem doel geworden!

Maar beginnen bij het begin. We komen aan in Kristiansand en ben je geneigd de kustweg te volgen. Niet doen dus. Iedereen rijdt daar en schijnt niet echt mooi te zijn. Wij pakken de 41 ofwel de E134 en gaan een stuk door het midden van Telemark via Notodden, Honefoss naar Hamar. Iedereen gaat dan gelijk de E6 op maar dat doen wij dus niet. Bij Hamar rijden wij nog een klein stukje naar het oosten om de 3 te nemen. Je gaat minder vaak door kleine dorpjes en dat rijdt beter door. De weg schijnt ook veel mooier te zijn. Bij de plaats Koppang gaan we een route volgen door een prachtige hoogvlakte, de Vinjevegen om uiteindelijk via Atnosen weer op de 3 te komen. Vervolgens rijden we door naar Ulsberg om op de E6 te komen richting Trondheim.

Via de E6 blijven we doorrijden richting Moi Rana. Wellicht maken we onderweg nog een uitstapje naar Bronnoysund.  Bronnoysund schijnt adembenemd mooi te zijn dus is het wel de moeite waard hier wat tijd in te steken. Misschien dat we daar al de 17 op gaan of we gaan terug naar de E6 om via Mosjoen naar Moi Rana te gaan. Dan is het via de 12 de 17 op en gaan we door naar de Saltstraumen. Daar zijn we op onze noordelijkste bestemming, of de plannen moeten nog wijzigen dat we alsnog doorstomen naar de Lofoten en de Vesteralen. Dat betekent bestemming Narvik en vervolgens linksaf. We twijfelen. Heen en terug is het toch even 600 tot 800 km verder + de reisafstanden op de Lofoten. 1000km  extra rijd je zomaar op de Lofoten dus vergis je niet in die afstanden. Zelf hanteren wij daggemiddeldes van 300 tot 500km. Dus in het tijdbudget is dit een hele hap. En we willen niet elke dag dit soort afstanden rijden maar ook wel eens een dagje niets doen. Wat een dilemma’s toch allemaal!

Als we naar de Lofoten gaan, wil ik Agnes onze vakantiebestemming in Offersoy laten zien. Dit ligt nabij Lodingen en wij hebben met onze duikclub  Duikschool Maritim in 2006 in de winter een fantastische vakantie gehad. Daar heb ik in een week tijd Orka’s gezien, Noorderlicht meegemaakt en fantastische natuur. Zie mijn fotoserie. Deze vakantie geldt nog steeds als één van mijn mooiste ooit.

Vanaf Fauske bij de Saltstraumen richting het zuiden een klein stukje en dan naar Zweden. Dit is de zogenaamde zilverweg. Via Arjeplog naar Arvidsjaur. Deze weg hebben we al in 1985 gereden. Dit is gewoon prachtig. Je rijdt over wegen door mosvlaktes met in de verte rendieren. Adembenemend mooi. Van die reis is dit moment me nog bijgebleven.

Alternatief: mochten we terugkomen uit de Lofoten, gaan we via de E6 naar Oslo terug. Zoals je ziet, hebben we twee varianten gemaakt. De meest voor de hand liggende is via Zweden.

Daarover vertel ik in een volgend stuk.